Na całym świecie istnieją grupy ludzi, którzy starają się żyć bez produkowania śmieci. Oznacza to, że na zakupy chodzą wyłącznie z materiałowymi torbami i woreczkami (zastępującymi foliówki, w których zwykle przynosimy ze sklepu pieczywo lub warzywa), słoikami czy pudełeczkami wielorazowego użytku.
Kupowanie jest szalenie przyjemne! Potrafię czerpać jakiś rodzaj przyjemności z zakupów, które nie są ubraniowe. Bywam dumna, że udało mi się kupić produkty spożywcze na cały tydzień, zaplanować wcześniej posiłki i złotówki nie wydać na jedzenie śmieciowe.
To będzie prawdziwie superwpis. Czterokrotne użycie słowa super w tytule zobowiązuje. Nie wiem jak wy, ale ja nie ulegam łatwo modom, ale jak coś jest dobre, to czemu nie?
Rzadko rozmawiam z kimś o idei slow life. Okazje zdarzają się głównie przy rozmowach o blogu, ale o nim też raczej nie rozmawiam 😉 Kiedy jednak ten temat się pojawia, idą za nim dwa pytania.
Styczeń Bez Zakupów był wyzwaniem trudnym. Czas się z nim rozliczyć! Egzaminy i zaliczenia tak odcięły mnie od bloga, że nawet nie zauważyłam, że ktoś inny się tu rozgościł i robił szkody (za czujność dziękuję Hani, za pomoc wszystkim z BlackBalloon).
Zakupy – czy da się ich nie robić przez miesiąc? Oto pytanie, które przyświeca mi od dwóch tygodni, odkąd podjęłam wyzwanie.
Nie można powiedzieć, że uczę się angielskiego całe życie. Zaczęłam dopiero w trzeciej klasie szkoły podstawowej, dziś dzieci mają lekcje już od przedszkola.
Styczeń Bez Zakupów to wyzwanie, którego się bałam (szczegóły w tym poście). Przed samym rozpoczęciem miałam ochotę pójść w wielką torbą do sklepu i zrobić zapasy wszystkiego.
Jest niedziela, pierwszy dzień nowego roku, a ja wyrzekam się kupowania. Na miesiąc i z pewnymi ustępstwami. I oczywiście w dobrym towarzystwie.
